Gisterochtend voelde ik me ineens heel gestresst. Gek eigenlijk, ik begon namelijk heel lekker met mijn gebruikelijke morning routine: vroeg uit de veren, kopje thee drinken met m’n vriend, een (thuis)workout en ik sloot af met 15 minuten hele rustige Yoga. Dat is een van mijn doelen: nog meer tijd voor mezelf middels yoga, meditatie, wandelen of waar ik ook zin in heb! Dus zo gezegd, zo gedaan. Diep in- en uitademen. Even tot mezelf komen en dankbaarheid voelen voor de dag die eraan zit te komen. Bewust ging ik zonder m’n telefoon te pakken naar de badkamer, wat ik eigenlijk nooit doe. Maar ik dacht: de eerste maandag van het nieuwe jaar ga ik goed en rustig starten: lekker douche, me insmeren met bodylotion, opmaken en aankleden. Heerlijk rustig de week beginnen, waarom niet? Iets wat ik nooit deed toen ik nog in loondienst was, dus ik neem het er maar van!
Ineens bekroop een ontzettend onrustig (stress) gevoel me, wat moet ik wel weer niet allemaal doen deze week? Ja, ik heb wel wat afspraken staan, ik maakte een lijstje en zo veel is het ook weer niet. Mijn reactie was gelijk dat ik mezelf toesprak: geen reden voor stress. Je hebt alleen maar dit, dit en dit deze week. Maar ik voelde het nog steeds. Ik kon wel bedenken dat er geen stress nodig was, maar mijn gevoel zei wat anders.
De tranen stonden in m’n ogen en ik dacht weer: jezus Mag, zo erg is het toch niet? Maar daardoor kon ik er (gelukkig) niet meer omheen. Waar komt deze stress vandaan? Ik zette even op een rijtje wat mij (on)bewust stress oplevert en heb keuzes gemaakt wat ik niet wil doen. Ik voelde daarna direct een opluchting, besloot nog even een half uur te wandelen en begon zo fijn aan mijn week.
Ineens bekroop een ontzettend onrustig (stress) gevoel me
Ik denk juist door de rustige yoga en even het momentje voor mezelf, dat het naar boven kwam. ‘’Vroeger’’ had ik dit nooit: sprong uit bed en ging in alle haast naar werk. Maar nu heb ik de ruimte en laat ik het toe. Want ja, toen was ik ook vaak gestresst, maar ik ging alleen maar door en het kwam er op een later moment x10 uit. Dan moest ik ineens ontzettend huilen maar ik had geen idee waardoor het kwam. Het voelt zo fijn het nu gelijk te herkennen én erkennen en er iets mee te doen.
Daarna voelde ik mij alsnog wel 10% aansteller, maar ik was voor de overige 90% ontzettend trots op dat ik het herkende, er wat mee deed en me weer veel beter voelde!
Dit is voor mij een ontzettend mooi voorbeeld van zelfontwikkeling. Het is een proces. Want nee, niet alles loopt nu altijd goed ondanks dat je precies weet wat je zou moeten doen. Ik had het natuurlijk niet zo ver moeten laten komen. Maar bij zelfontwikkeling vergroot je je bewustzijn en weet ik steeds beter om te gaan met mijn gevoelens, het aan te pakken en het zo te maken dat ik blij word.
Ik hoop dat dit je inspireert om ook bewuste keuzes te maken die jou gelukkig maken. Een ja tegen een ander, is soms een nee tegen jezelf. En als iedereen goed voor zichzelf zorgt, wordt er voor iedereen goed gezorgd. Mocht je hier persoonlijke begeleiding bij willen, kijk dan even bij mijn coachingstrajecten. Maar je mag mij ook altijd een persoonlijk berichtje sturen!
Reactie plaatsen
Reacties